Diecezja

https://diecezja-pelplin.pl/wp-content/uploads/2024/11/Zalacznik-nr-6.-Spotkanie-Malzenskie-13-15-grudzien-2024.pdf

SŁOWO BISKUPA PELPLIŃSKIEGO Z OKAZJI JUBILEUSZU ROKU ŚWIĘTEGO 2025
Drodzy Bracia Kapłani!

W wigilię uroczystości Narodzenia Pańskiego papież Franciszek, otwierając drzwi święte bazyliki św. Piotra na Watykanie, zainauguruje w Kościele powszechnym Jubileusz Roku 2025. W bulli ogłaszającej jubileusz, którego hasłem są słowa „Pielgrzymi nadziei”, Ojciec Święty postanowił, aby w Kościołach partykularnych uroczyste otwarcie Roku Jubileuszowego nastąpiło w Niedzielę Świętej Rodziny. Zapraszam zatem wszystkich 29 grudnia br. do bazyliki katedralnej na uroczystą Mszę Świętą o godz. 10.00, inaugurującą ten czas łaski i doświadczenia nadziei. Zdając sobie sprawę, że z powodu służby Bożej w parafiach, przyjazd do Pelplina będzie dla wielu kapłanów niemożliwy, proszę o zjednoczenie się z nami poprzez sprawowanie tej niedzieli krótkiego obrzędu – według załączonego tekstu – podczas sumy parafialnej.

Do dobrego przeżycia Roku Jubileuszowego chcemy przygotować się jednak już wcześniej. Wydział Duszpasterski opracował cztery krótkie katechezy na kolejne niedziele Adwentu, które można odczytać bezpośrednio przed Mszami Świętymi lub mogą one być przydatne do włączenia wątków jubileuszowych w naszym przepowiadaniu.

Jak w czasie każdego Roku Jubileuszowego, tak i teraz zostały wyznaczone na terenie naszej diecezji kościoły stacyjne: bazyliki, kolegiaty i sanktuaria, w których można będzie uzyskać szczególne łaski i odpusty jubileuszowe. Zachęcam do zorganizowania pielgrzymek do tych miejsc, np. dla dzieci pierwszokomunijnych, młodzieży przygotowującej się do sakramentu bierzmowania, róż różańcowych czy innych wspólnot parafialnych.

Niech rozpoczynający się Jubileusz będzie doskonałą okazją do ożywienia naszych wspólnot i doświadczenia w naszych sercach żywego Boga, który jeszcze bardziej pozwala nam zakotwiczyć się w nadziei i być jej świadkami, ku czemu z serca błogosławię.

Wasz Biskup + Ryszard
————————-
DEKRET BISKUPA PELPLIŃSKIEGO WYZNACZAJĄCY KOŚCIOŁY, W KTÓRYCH MOŻNA UZYSKAĆ ODPUST W CZASIE JUBILEUSZU ROKU 2025
Ogłaszając Jubileusz Roku 2025, Ojciec Święty Franciszek postanowił, że w Kościołach partykularnych będzie on obchodzony od 29 grudnia 2024 roku do 28 grudnia 2025 roku. Łaskę odpustu – związanego z Rokiem Jubileuszowym – będzie można otrzymać pielgrzymując do wskazanych bazylik i kościołów w Rzymie lub w Ziemi Świętej, ale też i w poszczególnych diecezjach (Franciszek, „Spes non confundit”,
nr 1, 6 i 23).

Do biskupów diecezjalnych należy wskazanie w Kościołach partykularnych miejsc pielgrzymowania związanych z Jubileuszem. Zgodnie zatem z normami wydanymi przez Penitencjarię Apostolską „O uzyskaniu odpustu podczas Zwyczajnego Jubileuszu Roku 2025 ogłoszonego przez Jego Świętobliwość papieża Franciszka” z 13 maja 2024 r., wyznaczam w diecezji pelplińskiej następujące kościoły jubileuszowe, w których wierni będą mogli zyskać łaski odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami:

bazylika katedralna pw. Wniebowzięcia NMP w Pelplinie,
bazylika mniejsza pw. Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Chojnicach,
bazylika mniejsza pw. Wniebowzięcia NMP w Koronowie,
kolegiata pw. św. Piotra i Pawła w Kamieniu Krajeńskim,
kolegiata pw. Wniebowzięcia NMP w Kartuzach,
sanktuarium NMP Królowej Krajny w Byszewie,
sanktuarium bł. Daniel Brottier w Chojnicach,
sanktuarium św. Wojciecha w Gorzędzieju,
sanktuarium MB Bolesnej w Kościerzynie,
sanktuarium MB Królowej Rodzin w Kościerzynie,
sanktuarium św. Jakuba Apostoła w Lęborku,
sanktuarium MB Pocieszenia w Lubiszewie,
sanktuarium św. Rocha w Osieku,
sanktuarium NMP Królowej Pomorza i Matki Jedności w Piasecznie,
sanktuarium NMP Matki Kościoła w Płochocinie,
sanktuarium NMP Królowej Kaszub w Sianowie,
sanktuarium MB Częstochowskiej w Świeciu,
sanktuarium MB Uzdrowienia Chorych w Topolnie,
sanktuarium kalwaryjskie we Wielu,
sanktuarium MB Szkaplerznej w Zamartem
Wszystkich zachęcam do wyruszenia w „pielgrzymkę nadziei” do kościołów jubileuszowych oraz uzyskania w tych miejscach świętych łaski odpustu.
——————————————————————————————————-
X Areopag Pelpliński na temat „Budować na skale. 25-lecie wizyty św. Jana Pawła II w Pelplinie” odbędzie się 23 listopada 2024 roku, o godz. 10.00 w Bibliotece Diecezjalnej im. Jana Bernarda Szlagi w Pelplinie (ul. Bpa Dominika 7).

Areopag Pelpliński jest organizowany przez Wydział Teologiczny Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie oraz Kurię Diecezjalną Pelplińską.

W czasie ogólnopolskiej konferencji zaproszeni prelegenci przywołają wydarzenia związane z pielgrzymką papieską (1999), jak również zaprezentują znaczenie współczesnych mediów, muzyki, współpracy z samorządem oraz kultury regionu w dziele nowej ewangelizacji.
——————————————————————————
W czerwcu roku jubileuszowego 2025 w Rzymie odbędzie się Jubileusz Rodzin. W związku z powyższym Duszpasterstwo Rodzin zaprasza na pielgrzymkę do Rzymu w dniach 26 maja do 2 czerwca 2025. Wylot nastąpi z Gdańska, a koszt pielgrzymki wynosi 635 euro od osoby (nie obejmuje podróży).

W cenie zostały ujęte wydatki na wyżywienie, bilety na przejazdy oraz wejściówki.

Szczegółowy program znajduje się w załączniku nr 2. Zgłoszenia do 1 listopada2024 lub do ostatniego wolnego miejsca przyjmuje ks. Sławomir Ałaszewski: tel. 696 453 167, e-mail: [email protected]
JAN PAWEŁ II – EWANGELIA STAROŚCI I CIERPIENIA
List pasterski Konferencji Episkopatu Polski zapowiadający ogólnopolskie obchody XXIV Dnia Papieskiego, na niedzielę 6 października 2024 r.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!
Cierpienie dotyka każdego człowieka. W jego obliczu pojawiają się pytania: Dlaczego mnie to spotkało? Dlaczego cierpię? A także pokrewne – skąd w świecie zło? Pytania te człowiek zadaje najpierw sobie, później innym ludziom, a ostatecznie Bogu, jako Stwórcy świata i człowieka. On zaś słucha, a nawet oczekuje tych pytań i odpowiada na nie już na kartach Starego Testamentu, jak choćby poprzez historię Hioba i Tobiasza. Odpowiedź na pytanie o źródło, a przede wszystkim o sens cierpienia przynosi dopiero Jezus Chrystus. Przez swoją mękę i śmierć nie tylko zgładził grzech i otworzył ludziom drogę do nieba, ale przede wszystkim, jak zaznacza autor Listu do Hebrajczyków, ukazał swoim życiem, że cierpienie może stać się drogą do świętości dla człowieka.
Drogę tę przeszedł św. Jan Paweł II. Ból i cierpienie stanowiły szczególny rys życia i posługi Karola Wojtyły. Strata matki w wieku 9 lat, niedługo później brata i ojca w czasie okupacji. A także wypadek, kiedy potrąciła go niemiecka ciężarówka, śmierć przyjaciół w czasie wojny, czy prześladowania i szykany ze strony komunistów. Szczególnie tragicznym i bolesnym dla Jana Pawła II stało się doświadczenie zamachu na jego życie 13 maja 1981 roku. Od tego momentu rzymską Poliklinikę Gemelli, w której w czasie swego pontyfikatu przebywał dziewięć razy, sam nazywał ,,trzecim Watykanem”. Publiczne przeżywanie choroby, a także starości, stały się jednym z najbardziej zapamiętanych symboli pontyfikatu Papieża Polaka. Spotkania św. Jana Pawła II z chorymi i cierpiącymi odbywały się w czasie każdej podróży apostolskiej, stanowiąc ważną część papieskiej posługi.
Przeżywając, w łączności z papieżem Franciszkiem, XXIV Dzień Papieski, pod hasłem Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia, chcemy wrócić do orędzia, które św. Jan Paweł II pozostawił, szczególnie w liście do chorych Salvifici doloris oraz w Liście do osób w podeszłym wieku.
I. Oblicza ludzkiego cierpienia
Cierpienie zawsze jest rzeczywistością o tysiącu twarzy – mówił św. Jan Paweł II do chorych w Lourdes 15 sierpnia 1983 roku – jest ono niepowtarzalne, w tym sensie, że każda osoba na to samo cierpienie reaguje w całkiem odmienny sposób. Jest to tajemnica nieprzewidzianej wrażliwości każdego człowieka. Cierpienie ma szersze znaczenie niż ból, choroba czy kalectwo. Obok cierpienia fizycznego, istnieje cierpienie psychiczne odczuwane w sferze emocjonalnej – jak choćby samotność, brak akceptacji, lęk, depresja, doświadczenie hejtu oraz cierpienie duchowe – wyrzuty sumienia, brak poczucia sensu życia – określane niekiedy mianem bólu moralnego lub bólu istnienia. Cierpienie dotyka indywidualnych osób, ale także grup społecznych czy narodów w wypadkach klęsk naturalnych, epidemii, katastrof i kataklizmów, a w końcu wojny, czego jesteśmy świadkami w Ukrainie, Palestynie, czy innych zakątkach świata.
Cierpienie człowieka jest bardziej podstawowe od bólu i choroby, które są obecne także w świecie zwierząt. Tylko człowiek cierpiąc wie, że cierpi i pyta „dlaczego” — i w sposób już całkowicie i specyficznie ludzki cierpi, jeśli nie znajduje odpowiedzi na to pytanie (SD, 9). Poszukiwanie sensu cierpienia ujawnia zatem prawdę o tym, że człowiek jest osobą.
II. Nadać cierpieniu sens
Cierpienie jest tajemnicą, której człowiek nie jest w stanie do końca przeniknąć swym rozumem (por. SD, 11). Często służy nawróceniu, czyli odbudowaniu dobra w człowieku (por. SD, 12). Pozwala przemyśleć i właściwie ustawić hierarchię wartości, staje się kluczem do otwierania serca na Boże miłosierdzie, jak było to w przypadku św. Franciszka czy św. Ignacego Loyoli. Dla człowieka wierzącego cierpienie, doświadczenie zła, a równocześnie milczenia i jakby nieobecności Boga, stanowi czas próby i oczyszczenia, które można nazwać ciemną nocą wiary. Jednocześnie staje się przestrzenią wypracowania cnoty wytrwałości i nadziei.
Cierpieniu, choć samo w sobie jest złem i Bóg nie pragnie go dla człowieka, można nadać sens. Mówił o tym św. Jan Paweł II w cytowanym przemówieniu do chorych w Lourdes: chciałbym pozostawić w waszej pamięci i waszych sercach trzy światła, które wydają mi się cenne. Najpierw: jakiekolwiek jest wasze cierpienie (…) ważne jest, abyście je sobie jasno bez pomniejszania go ani wyolbrzymiania, uświadomili (…). Następnie jest rzeczą konieczną, by postępować na drodze akceptacji (…) dlatego, że wiara zapewnia nas, iż Pan może i pragnie wyprowadzić dobro ze zła. (…) I wreszcie najpiękniejszy gest, który możecie uczynić: ofiara. Prawdę tę w pełni objawił Jezus Chrystus, który przybliżył się do świata ludzkiego cierpienia przez to, że sam to cierpienie wziął na siebie (SD, 16). Przeżywał je świadomie oraz akceptował w duchu całkowitego ofiarowania siebie Ojcu za zbawienie ludzi.
W Krzyżu Chrystusa nie tylko odkupienie dokonało się przez cierpienie, ale samo cierpienie ludzkie zostało też odkupione (SD, 19). Człowiek, przeżywając swoje cierpienie w jedności z krzyżem Chrystusa, uczestniczy w misji Jezusa, zgodnie ze słowami św. Pawła: Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół (Kol 1,24). Droga do odkrycia tego wymiaru cierpienia i zaakceptowania w życiu jest nieraz bardzo długa. Prowadzi czasem poprzez wewnętrzne załamania, a nawet bunty i wyrzuty czynione Bogu. Jednocześnie taka postawa wobec cierpienia może zaowocować nie tylko osobistym nawróceniem, lecz także pogłębieniem relacji z Jezusem. Czas choroby i cierpienia może stać się okresem, w którym wiara będzie niezwykle intensywnie przeżywana, a zbawienie, pochodzące od Chrystusa – bardzo świadomie przyjmowane. Człowiek, odkrywający cierpienie jako powołanie, czuje się potrzebny, zachowuje pragnienie życia, w jego zaś wnętrzu rodzi się pokój, a nawet radość, przez co jego postawa staje się lekcją człowieczeństwa i chrześcijaństwa dla ludzi z otoczenia. Tym samym w obliczu cierpienia winniśmy koncentrować się na pytaniu nie o to – dlaczego cierpię, ale jakie dobro mogę uczynić moim cierpieniem drugiemu człowiekowi?
III. Miłość rodzi się w odpowiedzi na cierpienie
Jak zauważył św. Jan Paweł II: Chrystus nauczył człowieka równocześnie świadczyć dobro cierpieniem — oraz świadczyć dobro cierpiącemu. W tym podwójnym aspekcie odsłonił sens cierpienia do samego końca (SD, 30). Wszystko zaczyna się od wrażliwości serca. Z niej rodzą się konkretne postawy i gesty wobec ludzi starszych i cierpiących, które zamykają się w trojakiej powinności: akceptować ich obecność, pomagać im i doceniać ich zalety. Szacunek i miłość wobec ludzi w podeszłym wieku jest jedną z najważniejszych cech prawdziwie ludzkiej i dojrzałej cywilizacji (por. List do ludzi w podeszłym wieku, 11 i 12). Dlatego dziękujemy rodzinom, które opiekują się ludźmi w podeszłym wieku, chorymi i cierpiącymi. Wyrażamy wdzięczność wobec rodziców poświęcających swoje życie zawodowe i osobiste, aby opiekować się niepełnosprawnymi dziećmi. Z szacunkiem przyjmujemy postawę dzieci, które towarzyszą swoim rodzicom w podeszłym wieku, troszcząc się nie tylko o ich potrzeby fizyczne i przynosząc ulgę w cierpieniu, ale nade wszystko poświęcając im czas. Wspomnijmy dziś z wdzięcznością lekarzy, pielęgniarki, pracowników służby zdrowia, a także kapelanów i wolontariuszy posługujących w szpitalach, hospicjach, domach opieki, towarzyszących oraz służących chorym i cierpiącym w najtrudniejszych momentach życia. W końcu dziękujemy wszystkim ludziom dobrej woli, którzy angażując się w różnorakie akcje, wspólnotowo lub indywidualnie, często anonimowo, wspierają ludzi potrzebujących.
Apelujemy do rządzących, organizacji społecznych i wszystkich ludzi, wierzących i niewierzących, o ochronę i szacunek dla każdego życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Stajemy się głosem tych, którzy w swoim cierpieniu nie mogą nawet wołać o pomoc. Przypominamy o niezbywalnej godności każdego człowieka i jego prawie do życia.
IV. „Żywy pomnik” św. Jana Pawła II
Wrażliwość na cierpienie i gotowość niesienia pomocy to postawa wielu stypendystów Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Jedną z nich jest Magdalena: Studiuję neurobiopsychologię na Uniwersytecie Gdańskim, jest to jedna z moich pasji. Swoją wiedzę wykorzystuję w pracy z dziećmi i młodzieżą w spektrum autyzmu oraz na różnym poziomie sprawności intelektualnej. Ta praca daje mi energię do działania i motywuje do uczenia się nowych rzeczy, żeby w przyszłości móc jeszcze skuteczniej pomagać moim podopiecznym. Fundacja co roku swoją opieką obejmuje blisko dwa tysiące zdolnych uczniów i studentów z niezamożnych rodzin, z małych miejscowości w całej Polsce.
W przyszłą niedzielę, podczas kwesty przy kościołach i w miejscach publicznych, będziemy mogli wesprzeć materialnie ten wyjątkowy, konsekwentnie budowany od 24 lat przez nas wszystkich „żywy pomnik” wdzięczności św. Janowi Pawłowi II. Niech udzielone w ten sposób wsparcie, nawet w obliczu osobistych trudności i niedostatków, będzie wyrazem naszej budowy „cywilizacji miłości”.
Na czas owocnego przeżywania XXIV Dnia Papieskiego udzielamy wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.
Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, w Warszawie, w dniu 10 czerwca 2024 r.

Diecezjalny Duszpasterz Młodzieży zaprasza kapłanów wraz z młodzieżowymi grupami na rowerową pielgrzymkę do miejsc maryjnych w naszej diecezji, która odbędzie się w sobotę, dnia 14 września 2024 r.

Program wydarzenia przedstawia się następująco:

13.30 – Msza Święta (we wszystkich tych miejscach o tej samej porze),

14.20 – integracja, poczęstunek (ciepła kiełbaska, zimne napoje),

15.00 – rozesłanie na drogę powrotną do domu.

Wyznaczono następujące miejsca pielgrzymkowe:

PIASECZNO – dekanaty: Gniewski, Nowski, Pelpliński, Tczewski, Skórzecki, Starogardzki, Zblewski – koordynujący: ks. Krzysztof Piątek (886-672-055),

SIANOWO– dekanaty: Kartuski, Lęborski, Łupawski, Sierakowicki, Stężycki – koordynujący: ks. Tomasz Mizyk (516-510-913),

WIELE – dekanaty: Borzyszkowski, Bruski, Bytowski, Czerski, Kościerski – koordynujący: ks. Mateusz Pryczkowski (690-521-561),

ZAMARTE– dekanaty: Chojnicki, Człuchowski, Kamieński, Rytelski, Tucholski. – koordynujący: ks. Dominik Roczniak (795-625-445).

SŁOWO   BISKUPA   PELPLIŃSKIEGO NT.   POWOŁANIA   KAPŁAŃSKIEGO

Siostry i Bracia,

Dzisiaj w Ewangelii Jezus nazywa siebie chlebem życia i zapewnia „Kto do mnie przychodzi nie będzie łaknął” (J 6,35). W każdy Wielki Czwartek w tajemnicy Wieczernika uświadamiamy sobie, że oddzielenie Eucharystii od kapłaństwa jest niemożliwe. Posługa kapłana jest po prostu konieczna, aby nie zabrakło nam Chleba na życie wieczne. W związku z tym chciałbym skierować kilka słów do mężczyzn, którzy rozważali bądź rozważają drogę powołania kapłańskiego.

Drodzy Młodzi Przyjaciele,

Może w Waszym sercu już od dłuższego czasu kiełkuje myśl o seminarium duchownym. Może słyszycie cichy głos Boga, który wzywa Was do głębszej refleksji nad swoim życiem i powołaniem kapłańskim. Nie bójcie się odpowiedzieć na ten głos! Wstąpienie do seminarium to pierwszy krok ku realizacji Bożego planu, a także wyjątkowa okazja do wzrastania w wierze, poznawania samego siebie i odkrywania głębokiej radości z bycia blisko Boga.

Kapłaństwo to nie zawód czy sposób na życie. To misja, którą Jezus Chrystus powierza swoim wybranym, aby służyli innym, prowadząc ich ku Bogu. To powołanie do bycia pasterzem sługą, który z oddaniem troszczy się o swoją wspólnotę, wskazując drogę do prawdziwego szczęścia i zbawienia. To oddanie swoich ust do głoszenia Prawdy i swoich rąk do sprawowania sakramentów.

Czasami wraz z myślą o powołaniu kapłańskim przychodzi też wątpliwość, czy dam radę, czy jestem godzien, czy na pewno ja. Wszyscy mamy świadomość naszej niegodności i słabości, ale Jezus zna nas lepiej, niż my sami siebie oraz jest silniejszy od naszych wad i ograniczeń. Powołuje słabych, aby jeszcze bardziej jaśniała Jego moc. Spójrzcie na powołanie Apostołów. Nikt poza Jezusem nie widział w prostych rybakach wyjątkowych głosicieli Ewangelii. Nawet oni sami nie uświadamiali sobie w pierwszych
chwilach powołania, że będą zdolni do oddania całego swojego życia na służbę Zbawicielowi. Poszli jednak za Tym, który powołuje. Obecnie również Jezus wzywa.

Na pierwszy rok do naszego seminarium zgłosiło się 5 kandydatów. W całym pelplińskim seminarium na dzień dzisiejszy będzie zatem 30 alumnów.

Niech ich przykład, a jeszcze bardziej wzór świętych kapłanów, którzy z oddaniem służyli Bogu i ludziom, będzie dla Was inspiracją. Niech ich życie będzie dowodem na to, że warto zaufać Bogu i pójść za Jego wezwaniem.

Proszę Was, Młodzi Przyjaciele, otwórzcie swoje serca na działanie Ducha Świętego. Jeśli czujecie, że Bóg wzywa Was do kapłaństwa, odpowiedzcie z odwagą i zaufaniem. Seminarium w Pelplinie czeka na Was, aby wspólnie rozeznać drogę powołania oraz towarzyszyć w przygotowaniu do przyjęcia sakramentu święceń.

Powierzam Was Bogu w modlitwie i na czas odważnych decyzji, z serca błogosławię.

Wasz Biskup Ryszard

—————————————————————————–

Przesłanie na Niedzielę Morską

(14 lipca 2024 )

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie,

W swoim pierwszym liście do Koryntian św. Paweł opisuje Kościół jako Ciało składające się z wielu członków ( por. 1 Kor. 12: 12 – 27 ). Zauważa, że nawet najmniej widoczne członki ciała wnoszą niezbędny i znaczący wkład w funkcjonowanie i dobrostan całości. W całej ludzkości marynarze należą do najmniej widocznych jej członków. Jednak to dzięki ich ukrytym wysiłkom dociera do nas wiele artykułów pierwszej potrzeby. Doświadczają bezgranicznego piękna natury na morzach, ale napotykają także ciemność fizyczną, duchową i społeczną.

W uznaniu dla marynarzy, co roku w drugą niedzielę lipca, zwaną Niedzielą Morską, wspólnoty katolickie na całym świecie zwracają uwagę na pracę marynarzy i modlą się : za załogi statków przewożących towary, za cumujących ich do nadbrzeży, dokerów, operatorów holowników, pracowników portowych, straż przybrzeżną, personel ruchu morskiego, ratowników, agentów celnych,  rybaków oraz wszystkich, z którymi oni współpracują, a także za  ich rodziny i społeczeństwo.

Całkowita liczba tych pracowników z pewnością liczy się w wielu milionach. Morska Niedziela uwidacznia ich niewidzialną codzienność. Zarówno dzisiaj, jak i w przeszłości, podróże morskie wiążą się z nieobecnością w domu i na lądzie przez miesiące, a nawet lata. Zarówno marynarze, jak i ich rodziny mogą zaprzepaścić ważne momenty w życiu swoim i bliskich. Relatywnie dobra płaca może sprawić, że te poświęcenia będą opłacalne, ale korzyści te mogą być zagrożone przez niesprawiedliwość, wyzysk i nierówność. Jest zatem czymś cudownym, gdy o godność i prawa marynarzy zabiegają wolontariusze.

„Poza zasięgiem widzenia i umysłu”, to określenie można zastosować do niewidzialnych marynarzy. Odnosząc się do problemu przebywania w odległości i separacji jedni od drugich, Papież Franciszek mówi: „ Prawdziwa mądrość wymaga spotkania z rzeczywistością. Problem w tym, że drogą  braterstwa, lokalnego, jak również uniwersalnego, mogą podążać tylko osoby wolne, gotowe na prawdziwe spotkania” (Fratelli Tutti, 47, 50).

Służba morza na wiele sposobów może pomóc w przybliżeniu obszarów peryferyjnych do centrum, na przykład: spotykając się z ludźmi osobiście i w modlitwie; poprzez poprawę warunków materialnych i duchowych robotników; opowiadanie się za godnością i prawami pracowników oraz wspieranie wzmacniania stosunków międzynarodowych i polityki mającej na celu ochronę praw człowieka osób podróżujących i pracujących z dala od swoich rodzin i ojczyzn.

Kościół powołany jest do służenia każdemu członkowi rodziny ludzkiej. Ponieważ marynarze pochodzą ze wszystkich krajów, a przez wiarę włączają się w życie i posługę Kościoła, pozwala to na wzrost wzajemnego zrozumienia i solidarności pomiędzy narodami i religiami.

Siłę i zachętę znajdujemy w przykładzie św. Pawła, który podczas swoich podróży misyjnych spędzał wiele czasu na morzu. Jednym z ważnych miast, w którym zakorzenił się Kościół, był Korynt, który stał się bardzo bogaty dzięki dwom portom i kanałowi. Było to aktywne centrum handlu międzynarodowego. Różnorodni mieszkańcy i goście miasta portowego spotykali głosicieli Ewangelii, którzy odpowiedzieli na ich najgłębsze potrzeby i objawili im ich nieskończoną godność. Jednak różnorodność nowych wierzących groziła ich podziałem. Św. Paweł odpowiedział na te napięcia przypominając im o ich wzajemnym organicznym powiązaniu i wspólnym skromnym statusie społecznym, mówiąc: „ Przeto przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! Według oceny ludzkiej niewielu ( tam ) mędrców, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych”. ( 1 Kor 1: 26 ).

Te słowa zachęcają dzisiejszy Kościół do działania na rzecz większej jedności nie tylko między ludźmi, którzy różnią się od siebie, ale także między ludźmi, którzy doświadczają podziałów i wzajemnych napięć. Jak przypomina nam św. Paweł: Kościół nie może uciekać przed tymi wyzwaniami, jeżeli ma pozostać wierny misji powierzonej mu przez Pana. Co więcej, większa jedność między wierzącymi służy większej jedności wszystkich narodów i krajów.

Chrześcijaństwo rozprzestrzeniło się drogą morską do odległych krain, ponieważ nie było innego wyboru. Dzisiejszy Kościół może czerpać inspirację od mieszkańców społeczności przybrzeżnych, którzy jako pierwsi usłyszeli zupełnie nowe przesłanie Chrystusa od Apostołów podróżujących na morzu i innych misjonarzy. Każdy nowo przyległy statek oznacza więcej spotkań i wymiany, większą otwartość na nowości i ogromne możliwości poza lokalnymi wybrzeżami. Wezwanie do objęcia obcego może stanowić dla nas wyzwanie, gdy wolimy pozostać izolowani społecznie i duchowo. Nie możemy być otwarci na możliwości życia, jeśli wolimy wygodę tego, co znane. Droga otwartości jest drogą nadziei.

Zapraszamy wszystkich, aby odważnie włączyli się w naprawę naszego wspólnego domu i wzrastali w braterstwie i przyjaźni społecznej. Doceniajmy istotny wkład tych, których praca mogłaby pozostać niewidoczna. Wspierajmy posługę witających tych, którzy potrzebują słuchającego ucha i miejsca do którego należą, aby była  bezpieczną  przystanią,  wspólnotą, która wita wszystkich, aby mogli zobaczyć dom do którego wracają. Obyśmy byli natchnieni wzajemną wymianą w życiu marynarzy. Niech ludzie morza czują się częścią Kościoła, gdziekolwiek się udają.

Prosimy Matkę Bożą, Gwiazdę Morza, aby towarzyszyła wszystkim, których życie i twórczość naznaczona jest przez morze, i aby była ich Gwiazdą przewodnią w drodze do Chrystusa.

Kardynał M. Czerny S.J

Prefekt Dykasterii do spraw Integralnego Rozwoju Człowieka

STUDIA   PODYPLOMOWE UPRAWNIAJĄCE   DO   NAUCZANIA   RELIGII

Wydział Teologiczny Uniwersytetu Mikołaja Kopernika oferuje kolejną edycję studiów podyplomowych w zakresie katechetyczno-teologicznym, które są skierowane zarówno do nauczycieli innych przedmiotów i uprawniają do uczenia religii, jak również
do osób zainteresowanych poszerzeniem wiedzy teologicznej. Studia podyplomowe realizowane będą w Pelplinie i w Toruniu.

Charakterystyka studiów:

• czas trwania: 4 semestry;
• koszt studiów: semestr zimowy 1.280 zł, semestr letni 1.280 zł;
• termin rozpoczęcia studiów: październik 2024 r., zajęcia odbywają się w soboty;
• warunki kwalifikacji: złożenie wymaganych dokumentów, decyduje kolejność zgłoszeń;
• termin i miejsce składania dokumentów: do 20 września 2024 r. w Dziekanacie Wydziału Teologicznego UMK w Toruniu, ul. Gagarina 37;
• wymagane dokumenty: podanie kierowane do Dziekana Wydziału Teologicznego UMK, kwestionariusz osobowy, 1 zdjęcie, kserokopia dowodu osobistego, odpis dyplomu ukończenia studiów magisterskich, kwalifikacje pedagogiczne (w przypadku osób, które planują uczyć religii w szkole).

Wszelkich informacji udziela ks. prof. dr hab. Janusz Szulist ([email protected]).
Są one także dostępne na stronie https://www.teologia.umk.pl/student/studia-podyplomowe/. Dane kontaktowe Wydziału Teologicznego: (056) 611 49 90; 611 49 94; e-mail: [email protected].

LIST

KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W SPRAWIE OCHRONY ŻYCIA

 

Umiłowani Siostry i Bracia!

Fragment Ewangelii św. Marka na dzisiejszą jedenastą niedzielę zwykłą, pozostawia nam przesłanie o królestwie Bożym, które Bóg „wsiewa” w ziemię ludzkiego serca. Teksty liturgiczne wyjaśniają, że jest to „królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju”. W przypowieści o ziarnku gorczycy dostrzegamy troskę Boga o życie ludzkie, o godne i właściwe warunki jego rozwoju i wzrostu, a wreszcie, o jego zbawienie. Bóg Wszechmogący jest Dawcą Życia, przez co jest obecny w poczęciu i życiu każdego człowieka. Życie nowej, unikalnej osoby ludzkiej, rozpoczyna się od poczęcia, czyli połączenia komórek matki i ojca. Od tego momentu każdy człowiek powinien mieć zapewnione pełne prawo do ochrony życia.

„Nie może istnieć prawdziwa demokracja, jeżeli nie uznaje się godności każdego człowieka i nie szanuje jego praw”- przypominał św. Jan Paweł II w encyklice Evangelium vitae (nr 101). Prawa każdego człowieka do życia chroni Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, Karta Praw Podstawowych UE oraz Konstytucja RP i zapisy ustawowe. Jest to elementarna zasada wpisana w naturę człowieka, której nie wolno naruszać. „Należy zatem stwierdzić z całą mocą i jasnością, nawet w naszych czasach, że obrona rodzącego się życia jest ściśle związana z obroną jakiegokolwiek prawa człowieka. Zakłada ona przekonanie, że każda ludzka istota jest zawsze święta i nienaruszalna w jakiejkolwiek sytuacji i w każdej fazie swego rozwoju” (Deklaracja Dykasterii Nauki Wiary Dignitas infinita, 91).

Obecnie jesteśmy świadkami narastającej presji zmiany prawnej ochrony ludzkiego życia w kierunku legalizacji zabijania dziecka w łonie matki. Jest to bardzo niepokojące i niezwykle groźne, dla bezpieczeństwa publicznego. Każdy człowiek dobrej woli powinien się temu sprzeciwiać. Życie bowiem, jako wartość naczelna każdego człowieka i fundamentalny element dobra wspólnego, jest dobrem podstawowym, górującym nad indywidualną wolnością innych. Nikt więc, w imię osobistej wolności, nie ma prawa decydować o życiu drugiego człowieka.

„Kościół nie przestaje przypominać, że godność każdej istoty ludzkiej ma charakter istotowy i obowiązuje od poczęcia do naturalnej śmierci” (Dignitas infinita, 47). „Nie zabijaj” i „chroń ludzkie życie” – to podstawowe zasady, którymi powinien się kierować każdy człowiek prawego sumienia. Wbrew dość powszechnej narracji, nie są one wyrazem przekonań wynikających tylko z wiary chrześcijańskiej, ale płyną ze zrozumienia samej ludzkiej natury.

Wartym podkreślenia jest, jak wielkie znaczenie dla ochrony poczynającego się życia ma kochająca się rodzina, zbudowana na trwałym małżeństwie rodziców, stanowiąca „sanktuarium życia” oraz podstawową komórkę społeczną. „Tak więc mężczyzna i kobieta zjednoczeni w małżeństwie zostają włączeni w Boże dzieło: poprzez akt zrodzenia – dar Boży zostaje przyjęty i nowe życie otwiera się na przyszłość” (Evangelium vitae, 43). Tymczasem zabójstwo dziecka poczętego powoduje poważne cierpienie psychofizyczne i duchowe, prowadząc często do rozbicia rodziny.

Wyrażamy wielki szacunek i uznanie dla matek, które z miłością służą życiu i chronią swoje dzieci nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Świadczą one o tym, że radość, piękno i wielkość miłości macierzyńskiej wyrażają się w nieprzemijającej trosce o dobro dzieci niezależnie od okoliczności.

Zwracamy się także do ojców, których rolą jest ochrona rodziny, a zwłaszcza kobiet w stanie błogosławionym oraz ich dzieci. Wasze pełne miłości zaangażowanie na rzecz obrony najbardziej bezbronnych, potrzebujących szczególnego wsparcia, jest niezastąpione. Tym bardziej więc dzisiaj nie wolno wam dystansować się od zaangażowania w prawną ochronę ludzkiego  życia.

Zdarza się jednak, że brzemienna matka znajduje się w bardzo trudnej sytuacji i potrzebuje specjalistycznej pomocy. Kościół, organizacje pozarządowe i lokalne instytucje niosą ją prowadząc m.in. Domy Samotnej Matki czy Okna Życia, zapewniając wsparcie materialne, prawne i psychologiczne. Tej pomocy nie może nigdy zabraknąć również ze strony państwa. Wszyscy jesteśmy do niej zobowiązani.

Troska o życie wyraża się także przez to, że nie wolno zmuszać lekarzy, personelu medycznego i farmaceutów do angażowania się w proceder zabijania dzieci w okresie prenatalnym czy też osób starych i chorych. Takie działania łamią podstawowe prawo do zachowania klauzuli sumienia.

Jako pasterze Kościoła katolickiego w Polsce, a jednocześnie obywatele naszego kraju, mamy prawo i obowiązek przypomnieć – zarówno wiernym Kościoła katolickiego, jak i wszystkim ludziom dobrej woli – że jesteśmy zobowiązani do szacunku wobec człowieka, zwłaszcza wobec najsłabszych i bezbronnych. Szczególna odpowiedzialność za ich życie spoczywa na tych, którym na mocy mandatu społecznego została powierzona troska o dobro wspólne.

Papież Franciszek zwrócił się ostatnio do nas Polaków: „Niech Polska będzie ziemią, która chroni życie w każdym jego momencie, od chwili, gdy pojawia się w łonie matki, aż do jego naturalnego kresu. Nie zapominajcie, że nikt nie jest panem życia, czy to swojego, czy też innych. Z serca wam błogosławię!” (Franciszek, Słowa do Polaków w czasie audiencji ogólnej, 20 marca 2024 r.).

Dziękując każdemu, kto w różnych wymiarach życia osobistego i publicznego służy życiu i prawdzie, w Imię Chrystusa prosimy Was o wytrwałą i ofiarną obronę Ewangelii życia. Włączmy się wszyscy do wielkiej modlitwy w tej intencji, dziś zanoszonej za wstawiennictwem Świętej Bożej Rodzicielki Maryi, słowami św. Jana Pawła II (Evangelium vitae, 105)

 

O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia:

spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat,

ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia,

mężczyzn i kobiet — ofiary nieludzkiej przemocy,

starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.

Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić

ludziom naszej epoki Ewangelię życia.

Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru,

radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu

oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej,

aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli,

cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.

 

Podpisali pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, w Warszawie, w  dniu 10 czerwca 2024 r.

 

 

PRZYSTAŃ – WARSZTATY DLA DUSZY
Każdego roku przed wakacjami zapraszamy młodzież z naszej diecezji do Pelplina na Przystań – Warsztaty dla duszy. Tegoroczna 12. edycja będzie miała bardziej rozbudowaną formę. Warsztaty dla chętnej młodzieży: wokalne, instrumentalne, medialne, liturgiczne, biblijne i uwielbienia tańcem, potrwają od piątku do niedzieli (14-16 czerwca br.). W tym czasie, poprzez wspólną formację, integrację i zabawę, będziemy chcieli jak najlepiej przygotować się do finału tegorocznej Przystani, który odbędzie się 17 czerwca br. (w poniedziałek przed zakończeniem roku szkolnego). Tego dnia zapraszamy młodzież wraz z kapłanami, katechetami i nauczycielami. Spotkanie rozpoczniemy uroczystą Mszą świętą w bazylice Katedralnej, a następnie przejdziemy na Przystań, gdzie odbędzie się wspólne uwielbienie, świadectwa i koncert, który będzie owocem przeżytych weekendowych warsztatów. Zapisy chętnej młodzieży na warsztaty weekendowe rozpoczniemy w kwietniu, a wszystkich grup uczestniczących w Przystani finałowej w maju (o szczegółach poinformujemy wkrótce).

PRZYSTAŃ DLA RODZIN
Duszpasterstwo Rodzin wraz z Wydziałem Duszpasterskim organizują po raz pierwszy Przystań dla rodzin, która odbędzie się w niedzielę, 16 czerwca br. Tego dnia zapraszamy do Pelplina wszystkie rodziny, grupy formacyjne związane z duszpasterstwem rodzin, aby pielęgnować, kształtować i promować wartość małżeństwa i rodziny. Przystań rozpoczniemy uroczystą Mszą świętą w Bazylice katedralnej w intencji rodzin naszej diecezji pod przewodnictwem Biskupa Diecezjalnego Ryszarda Kasyny o godz. 13.30. Następnie na terenie Dawnego Opactwa Cysterskiego będziemy uczestniczyli w świadectwach, konferencjach, wspólnej zabawie i pikniku rodzinnym.

DZIEŃ   MŁODYCH

W Niedzielę Palmową, 24 marca br. w Kościerzynie będzie miała miejsce celebracja diecezjalna Dnia Młodych. Spotkaniu przewodniczyć będzie biskup pelpliński Ryszard Kasyna. Zgłoszenia należy kierować e-mailowo na adres organizatora spotkania – parafii pw. Świętej Trójcy w Kościerzynie: [email protected] do 22 marca 2024 roku.

Program spotkania przedstawia się następująco:

13.00 – zgrupowanie młodzieży przy Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej;

13.30 – pozdrowienie wiernych; modlitwa i poświęcenie palm; odczytanie Ewangelii; procesyjne przejście na plac Jana Pawła II;

14.00 – Msza Święta pod przewodnictwem biskupa diecezjalnego Ryszarda Kasyny;

15.30 – posiłek;

16.10 – koncert ewangelizacyjny, świadectwo;

17.20 – 17.30 przewidywane zakończenie spotkania.

Każda grupa parafialna przywozi imienną listę uczestników. Lista powinna być wykonana w sposób estetyczny, na papierze formatu A4. Po przyjeździe należy obowiązkowo zgłosić grupę w recepcji, która tradycyjnie będzie znajdowała się przy Sanktuarium MB Bolesnej. Tam też pobierana będzie opłata za udział w spotkaniu
w wysokości 5 zł/os.

„W bieżącym roku Caritas Diecezji Pelplińskiej zbiera 1,5% podatku razem z Caritas Polska. Prosimy o przekazywanie 1,5% podatku dochodowego na rzecz Caritas Polska (która następnie przekaże je naszej diecezji). Numer KRS 0000198645. Zebrane środki zostaną przeznaczone na zakup łóżek rehabilitacyjnych.

Włączmy się jak najliczniej w to wielkie dzieło pomocy drugiemu człowiekowi. Caritas pomaga dzieciom, wspiera młodzież, niepełnosprawnych oraz osoby starsze i chorych. Okażmy serce, tym którzy potrzebują naszej pomocy. Za każde wsparcie serdecznie dziękujemy”.

W pierwszy piątek Wielkiego Postu Kościół w Polsce obchodzi Dzień modlitwy i solidarności z Osobami Skrzywdzonymi wykorzystaniem seksualnym. Materiały duszpasterskie znajdują się na stronie https://wspolnotazezranionymi.pl/dmis2024/

Dzień Modlitwy i Solidarności 2024

W dniach 8-10 marca br., w Pelplinie (w budynku Collegium Marianum) odbędą się rekolekcje dla zelatorów Żywego Różańca, organizowane przez Diecezjalnego Moderatora Żywego Różańca. Początek ćwiczeń duchowych w piątek o godz. 17.00.

Zgłoszenia przyjmuje ks. Rafał Barciński telefonicznie lub SMS pod numerem 530 840 600. Całkowity koszt rekolekcji wynosi 250 zł. Liczba miejsc jest ograniczona, stąd liczy się kolejność zgłoszeń. Zakwaterowanie będzie w pokojach kilkuosobowych. Księża proboszczowie oraz moderatorzy parafialni Żywego Różańca proszeni są o przekazanie zaproszenia zelatorom i o zachętę do uczestnictwa w rekolekcjach.

Zapraszamy na rekolekcje małżeńskie w dniach 19-21 stycznia 2024 r. w Osadzie Jeziornej w Gnojewie k. Tczewa. Formularz zgłoszeniowy: